Układ pokarmowy



Orka ma 44 zęby (po 22 w dolnej i górnej szczęce). Istnieją także wyjątki - może się zdarzyć po 20 lub nawet 28 zębów w szczęce. Każdy ząb jest niemal identyczny - stożkowaty kształt o prostym planie budowy. Nie istnieje podział na trzonowce, przedtrzonowce, kły oraz siekacze, bowiem wszystkie pełnią tę samą funkcję. Funkcja uzębienia sprowadza się do przytrzymania i zmiażdżenia zdobyczy. Nie tną zdobyczy ani jej nie ćwiartują. Średnica każdego z nich wynosi ok 2,5 cm, natomiast długość potrafi sięgnąć nawet 13 cm (zwykle waha się to między 7,5 a 8 cm). Po przecięciu zęba orki widać wyraźne sągi (tak jak u pni drzew), za pomocą których można określić wiek padłego zwierzęcia. W przeciwieństwie do większości ssaków lądowych, orka nie posiada gruczołów ślinowych. Nie rozdrabnia pokarmu ani go nie przeżuwa - nie przygotowuje go w żaden sposób przed dostaniem się do żołądka. Kęs pokarmu dostaje się do gardzieli, a potem do do obszernego przełyku, omijając krtań. Stamtąd wędruje prosto do żołądka.




Żołądek orki podzielony jest na 3 części, które tworzą odrębne od siebie mechanizmy o odpowiedniej funkcji. Pierwszym z nich nazywamy żołądkiem mięśniowym. To w nim pokarm jest przygotowywany do trawienia - rozciera się go i rozdrabnia. W żołądku mięśniowym nie ma żadnych gruczołów wydzielających, ale zdarza się, że niewielkie ilości soku żołądkowego produkowanego w żołądku właściwym przedostają się do pierwszej "komory". Orka, tak jak np. zwierzęta kopytne połyka kamienie i muszle, które pomagają w rozdrabnianiu pokarmu.
Żołądek właściwy to miejsce trawienia pokarmu. W środku znajdują się gruczoły, które produkują sok żołądkowy. Budową anatomiczną nie różni się od żołądka ssaków lądowych - ma grube ścianki, zabezpieczone błoną, która chroni je przed działaniem kwasu.
Trzecią częścią żołądka jest tzw. odźwiernik. Gromadzi resztki pokarmu oraz spełnia rolę "tymczasowego magazynu".

Niestrawione resztki pokarmu wędrują do jelita cienkiego. Należy dodać, że walenie bardzo dobrze wykorzystują wartości odżywcze znajdujące się w pożywieniu, przez co produkują niewiele kału, który nie opuszcza organizmu. Jelita orki są długie oraz regularne. Bez wyraźnej granicy jelito cienkie łączy się z jelitem grubym, który zakończony jest odbytem (dla niewprawionego oka nie jest widoczny).

Wątroba orek jest niewielka, pełniąca identyczną funkcję jak u ludzi, lecz orka nie ma woreczka żółciowego. Brak woreczka żółciowego, a co za tym idzie brak tranu uchroniło te zwierzęta przed wielorybnictwem.

Trzustka jest wydłużona, a przewód w pewnym momencie uchodzi do przewodu żółciowego.


Kilka słów o układzie wydalniczym...




Układ wydalniczy orek składa się z narządów o tej samej funkcji co u ssaków lądowych. Dwie nerki są o wiele większe od tych ludzkich, ponieważ usuwają ogromne ilości soli z organizmu. Jedna nerka orki zbudowana jest z wielu niewielkich nereczek, zwanych inaczej nerkami prostymi. Każda nereczka posiada własne ukrwienie, lecz tworzą zgraną całość. Mocz wędruje moczowodami do pęcherza moczowego, kształtem przypominającym gruszkę. Następnie przez cewkę moczową zostaje wydalony na zewnątrz. Mocz waleni jest bardzo silnie stężony. Walenie bardzo dobrze wykorzystują składniki odżywcze, więc głównym składnikiem moczu jest sól. Orki z pożywieniem połykają duże ilości wody, które bez problemu wydalają, podczas gdy dla człowieka byłoby to zgubne w skutkach.

Ujście odbytnicy u obojgu płci znajduje się w niewielkiej odległości za narządami płciowymi i jest szczelnie zamykane silnym mięśniem zwieraczem